Λίγες σκέψεις για τα σημεία των καιρών

 

    Αν και η ώρα είναι ώρα περισυλλογής και σιωπής και όχι για λόγια καθώς αυτά που ακούμε είναι σοκαριστικά, εν τούτοις με προβληματίζουν πολλές από τις ποικίλες γνώμες που ακούω. Θα πω πράγματα που σίγουρα θα δυσαρεστήσουν  αλλά είναι και αυτό μέρος της  πολυφωνικής έκφρασης. Εννοείται πως κάθε εγκληματικής φύσης πράξη είναι καταδικαστέα και το ίδιο ο δράστης της πόσο μάλλον όταν είναι κατά συρροή.

            Τις τελευταίες μέρες λοιπόν ακούω τη λυσσαλέα απαίτηση παραίτησης της υπουργού πολιτισμού (δεν την ψήφισα, κανείς άλλωστε δεν την ψήφισε, είναι εξωκοινοβουλευτική). Και εδώ η απορία μου είναι αν όντως δε γνώριζε, γιατί φέρει ηθική ευθύνη και πρέπει να παραιτηθεί; Εκείνη διόρισε έναν άνθρωπο για κάποια συγκεκριμένα καθήκοντα, ως φαίνεται στα καθήκοντά του αυτός ήταν εντάξει , δεν τον έβαλε παιδονόμο για να δει αν κάνει για μια τέτοια θέση ( να σας πω και την αλήθεια εγώ δεν είχα ακούσει και ποτέ το όνομά του), τι έκανε με το έρεβος της ψυχής του δε εμφανιζόταν πουθενά... εκτός από το επίπεδο της φήμης (και θα σταθώ εδώ).  Σίγουρα άκουσε η υπουργός , όλοι το ήξεραν, ακούω. Στο επίπεδο λοιπόν της φήμης όλοι ήξεραν, η φήμη όμως δεν είναι απτή δυστυχώς, ο καθένας μας ξέρει φήμες ουκ ολίγες (για πολλά από αυτά που ακούγονται με άλλα πρόσωπα τα είχα ακούσει κι εγώ ο άσχετος), η φήμη λοιπόν μπορεί να δημιουργήσει υποψίες αλλά μέχρι εκεί, δε στοιχειοθετείται κάτι. Αφού όλοι λοιπόν ήξεραν πάνω κάτω τι γινόταν (και βγήκαν πολλοί του χώρου που το διαλαλούν τώρα) δεν είναι εξίσου ένοχοι; Όμως δε μίλησαν γιατί δεν είχαν και αυτοί κάτι απτό και αν δεν έχεις κάτι απτό τότε κινδυνεύεις από καταγγέλλων να βρεθείς καταγγελλόμενος.

            Σήμερα διάβασα κάτι ακόμα πιο σοκαριστικό, ήδη από το 1984  υπήρξε περιστατικό, που οι γονείς έκαναν καταγγελία και μετά την πήραν πίσω, γιατί σκέφτηκαν ότι αυτό ήταν καλύτερο για το παιδί τους. 1984-2021 37 (!!) χρόνια  λοιπόν ένας άνθρωπος είχε άπειρο χρόνο για να καταλάβει ότι ό,τι και αν κάνει μάλλον δε θα μιλήσει κανείς, οπότε μπορεί να επαναλάβει τα ίδια ανενόχλητος. Οι γονείς αυτοί λοιπόν (του πρώτου ως τωρα γνωστού περιστατικού) με την κίνησή τους έγιναν συνένοχοι για όλα όσα έγιναν από τότε ως σήμερα, συνένοχοι έγιναν και όλοι όσοι ήξεραν και δε μίλησαν, συνένοχη έγινε και η γειτονιά που ήξερε και δε μίλησε,  συνένοχες και οι σχολές που ήξεραν γιατί τον έδιωχναν αλλά δε μίλησαν και η αστυνομία αν έγινε καταγγελία και δεν διερευνήθηκε. Δεν είναι μόνο αυτός, δεν είναι μόνο αυτοί, μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι, πόσο συχνά γινόμαστε μάρτυρες πραγμάτων αλλά νικάει το έλα μωρέ, το λείψε από την κακιά την ώρα, το εγώ κοιτάω τη δουλειά μου; Γιατί αν δεν είχε αποσυρθεί η πρώτη καταγγελία ο κύριος δε θα χε λευκό ποινικό, κατάφερε επί 37 χρόνια να έχει λευκό ποινικό μητρώο και υπήρχαν εκατοντάδες μάρτυρες. Όταν λοιπόν αναλαμβάνεις ένα καθήκον, ζητάνε τα τυπικά προσόντα και αν αυτά είναι λευκά, δεν προσκομίζονται οι φήμες. Επανέρχομαι στην υπουργό, αν ήξερε επωνύμως και αποδεδειγμένα και δεν παραιτείται να το έχει στη συνείδησή της στο τέλος κάθε μέρας, ας είναι αυτοκατάκριτη. Ας μην ψάχνουμε αποδιοπομπαίο τράγο, ας κοιτάξουμε κατάματα όλο το κοπάδι τα αποδιοπομπαία γίδια (μηδε εμού εξαιρουμένου).  

            Δεύτερο ανησυχητικό, βρέθηκε δικηγόρος  να πει : πιστεύω στην αθωότητα του, εντάξει, πρέπει να βγάλεις το ψωμί σου, άλλωστε ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, το να ακούς 10000 καταγγελίες και να πιστεύεις ότι είναι σκευωρία  δεν προβληματίζει ; Γιατί σε αυτόν και όχι σε κάποιον άλλο; Τέλος πάντων, δικηγόρος είναι ο άνθρωπος και η παροιμία λέει πώς όποιος δεν επαινεί τον πελάτη(σπίτι )  του  πέφτει και τον πλακώνει. Ανήθικο μεν κατανοητό δε (αν και ανεξήγητο πώς αναλαμβάνεις τέρατα). Πιο μεγάλο προβληματισμό μου προκαλεί η ανάρτηση του γιου του δικηγόρου, που επαίρεται για το ότι ο πατέρας είναι ο καλύτερος δικηγόρος της χώρας, αυτή η αλαζονεία που μου θυμίζει τα λόγια σπουδαίου κωμικού ότι είναι... κορυφαίος κωμικός. Η ύβρις ακολουθείται από νέμεση, όποιος δε διδάσκεται από τα παθήματα άλλων είναι αναγκασμένος να τα ζήσει και ο ίδιος αργά η γρήγορα, κρίμα για το παιδί.

            Τέλος μέσα στις προτάσεις των ημερών διάβασα ότι για όλα αυτά φταίει που δεν υπάρχει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Φυσικά και θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά αλήθεια τα παιδιά που βρέθηκαν κακοποιούμενα στο διαμέρισμα του σκηνοθέτη, ακινητοποιημένα, έπεσαν θύματα επειδή δεν διδάχτηκαν σεξουαλική διαπαιδαγώγηση; Δεν τα δελέασε με το σεξ, τα δελέασε με την εξουσία και τη λάμψη, με το όνειρο μιας καριέρας (το ιδιο συνέβη και με τις καταγγελίες που έχουν έρθει στο φως για τόσα άλλα προσωπα). Ακόμα και αν είχαν διδαχτεί σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, όταν βρέθηκαν ακινητοποιημένα με τη βία, όταν βρέθηκαν υπό την επήρεια ουσιών και υπέκυψαν σε τι ακριβώς θα τα βοηθούσε; Μάλλον πολεμικές τέχνες ήθελε το πράγμα. Εκείνο που πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά και όχι μόνο, είναι το μέχρι ποιο σημείο παραδίδεις αξιοπρέπεια με αντάλλαγμα κάτι που θέλεις πολύ (είτε λέγεται επιτυχία στην τέχνη, θέατρο, προαγωγή, αναγνώριση κλπ  ) και νομίζω πολύ ή λίγο όλοι έχουμε εκχωρήσει με κάποιο τρόπο μέρος της αξιοπρέπειας με κάποιο αντάλλαγμα (ναι τη φορά που το αφεντικό, ένας καθηγητής  κάποιος τέλος πάντων που έχει σε κάτι λίγο περισσότερη εξουσία είχε κάποια παράλογη απαίτηση και που όμως δεν είπαμε όχι επειδή... το αφήνω ελεύθερο  ) Οι ήρωες και οι μάρτυρες έγιναν ήρωες και μάρτυρες γιατί δεν εκχώρησαν αξιοπρέπεια έναντι των ανταλλαγμάτων που τους προσφέρονταν, και αυτοί δεν είναι ο κανόνας αλλά οι εξαιρέσεις, γι αυτό και τους κάνουμε προτομές και αποδίδουμε τιμές. Είναι οι ακίδες που πρέπει να μας τσιμπούν και να μας αφυπνίζουν, αυτό πρέπει να διδάσκουμε. Η καλλιέργεια του συνειδητού πολίτη είναι αυτό που πρέπει να διδαχτεί. Με η χωρίς σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τον ασυνείδητο πρέπει να τον βάλεις φυλακή για να προστατέψεις το σύνολο, δε θα σωφρονιστεί ο ίδιος, γιατί δεν υπάρχει κάτι για να σωφρονίσεις.

            Τίθεται και ένα άλλο θέμα, πρέπει με κάποιο να σταματήσουμε το φόβο του να καταγγείλουμε με ασφάλεια για εμάς, αυτό που βλέπουμε ακόμα και αν δεν αφορά εμάς χωρίς ταυτόχρονα να υπάρξει ο κίνδυνος να φτάσουμε στο άλλο άκρο που κάθε κακεντρέχεια θα μπορεί να αμαυρώνει υπολήψεις. Είναι μια πολύ λεπτή γραμμή , ίσως πάλι η ευσυνειδησία είναι η λύση, προς το παρόν μας πιάνει μόνο κατά περίσταση. Επιστροφή στη σιωπή και την περισυλλογή, μόνη μου σκέψη πια τα λόγια του Καζαντζάκη, που ίσως πρέπει να μπουν στην πρωινή προσευχή των σχολείων :   Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω

Επιστολή στον φίλο Αλέκση

«ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν»(Ιω.11:38)

(επεβλήθη με μεγάλην δύναμιν επί του εσωτερικού του, δια να κρατήση την συγκίνησιν, η οποία τον επλημμύριζε)

                                                                        Αθήνα 20/1/2019

Άκου Αλέκση,
τον τελευταίο καιρό με βάζεις σε σκέψεις, πάντα πάνω από στάχτες και κουφάρια ανθρώπων, μα κάτι τόσο δυνατό ποτέ δε μ΄ έκανες να νιώσω!
Σήμερα με έκανες περήφανο και ευτυχισμένο, με κατέβασες στο δρόμο. Με έκανες να νιώσω πολίτης μιας χώρας που τα παιδιά της αγωνίστηκαν σήμερα να μη φάνε τη χώρα τους, παρά το ότι η ίδια εξακολουθεί να τα τρώει. Σ ευχαριστώ Αλέκση, σήμερα έγινα μια φωνή με 2.000.000 άλλους ανθρώπους και πολλούς περισσότερους που ήθελαν να είναι μαζί μου εκεί και δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους ή είναι μακριά γιατί δεν μπορουν να τους θρέψουν τούτα εδώ τα μάρμαρα. Σ ευχαριστώ Αλέκση που μας ένωσες επιτέλους.
Σ ευχαριστώ Αλέκση, που μου θύμησες ότι ως πολίτης πρέπει να προστατεύω το πολίτευμα που τσαλαπατάς, σ' ευχαριστώ , με ξύπνησες. Με έκανες και δάκρυσα πρώτα εξαιτίας αυτών που κάνεις, σκέψου δε με έπιασαν τα δακρυγόνα σου, που κάποτε κατάγγελλες, γιατί τα μάτια μου ήταν ήδη υγρά μ αυτό που ζούσα.
Σ ευχαριστώ Αλέκση που μου 'δωσες να λέω στις επόμενες γενιές μια εμπειρία, ότι ήμουν, ότι στάθηκα εκεί «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος»,(και κακώς που δεν έμεινα για μέρες, για μήνες, για χρόνια, όσο οι παππούδες μου στα σύνορα κάποτε, μέχρι να φύγεις Αλέκση) τι να σημαίνει αυτό άραγε, δεν το κατάλαβες όπως και όλα τ' άλλα γι αυτό έβγαλες τα αρχαία, ήταν πολύ βαριά και δύσκολα για σενα, έλειπες σ' αυτά από το σχολείο, γιατί η αριστεία ήταν στο δρόμο του αγώνα σου που ήθελε κλειστό σχολείο, έλειπες και από τη γεωγραφία, γι αυτό δεν ξέρεις καν τη χώρα σου, που έχει Μυτιλήνη και Λέσβο, Βόρεια και Νότια Μακεδονία, έλειπες και από την ιστορία, Αλέκση, έλειπες από τη χώρα και δεν έμαθες πως «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».
Σ' ευχαριστώ Αλέκση γιατί θα χω να διηγούμαι, ότι καταδιωκόμενος μαζί με τόσο κόσμο έφτασα στα σκαλιά της Μητρόπολης και μπήκα μέσα. Στη Λάρνακα τη μαρμαρένια του Γρηγορίου δίπλα κάθισα και έκλαψα γοερά, αλλά όχι πικρά Αλέκση, μεγάλη εμπειρία, δεν τον πρόδωσα, ούτε όμως τον Γρηγόριο θα ξέρεις, δεν πειράζει.
Σ ευχαριστούμε Αλέκση, που έγινες φίλος με όλους όσους απεχθανόσουν πριν 4 χρόνια για να πιάσεις την καρέκλα. Ζήσε τον μύθο σου Αλέκση κι όλα τ' άλλα θα φτιάξουν. Να θυμάσαι όμως ότι «Το άρχειν ήδιστον», ή για να καταλάβεις : Το να εξουσιάζεις είναι η υπέρτατη ευχαρίστηση, αλλά και ότι «Ο εγγύς Διός, εγγύς κεραυνού», δεν θα σαι για πάντα Αλεκση-κέραυνος.
Καληνύχτα Αλέκση,
Καλημέρα Ελλάδα.
Γ. Μπριλής

Λίγες σκέψεις πάνω στις στάχτες

Για πάνω από 1500 χρόνια την Εκκλησία δέονται για την σωτηρία από σεισμό, λιμό , λοιμό , καταποντισμό, πυρ, μαχαίρα, εμφύλιο πόλεμο, επιδρομή αλλοφύλων και αιφνιδιου θανάτου, με εξαίρεση το τελευταίο που είναι ατομική υπόθεση δυστυχώς όλα τα άλλα η χώρα μας τα έχει βιώσει τα τελευταία 100 χρόνια και κάποια από αυτά επανειλημμένα. και μάλλον οι δεήσεις τελικά δεν επαρκούν.   Σε αυτό συμβάλει καθοριστικά η έλλειψη της κοινής λογικής και της πρόνοιας. Αυτό που ονομάζουμε στην Ελλάδα κοινή λογική δεν υπάρχει, θα ήταν δόκιμο πλέον να το ονομάζουμε εκ των υστέρων λογική , που και πάλι δεν μας νουθετεί καν. Σε λίγες μέρες το ξεχνάμε, οπότε  καλό θα ήταν αντί για κοινή λογική να επικαλούμαστε την κοινή αμνησία. Τι διδαχθήκαμε από τις πυρκαγιές του 2007;  Νομίζω δεν χρειάζεται να το απαντήσω. Ούτε τους πυροσβεστικούς κρουνούς ελέγξαμε, ούτε νέους βάλαμε.

                Βάσει της κοινής λογικής μας, που έχει κηρύξει δια νόμου το πεύκο προστατευόμενο και όχι τον άνθρωπο, αν κόψεις χωρίς άδεια έστω και ένα κλαδί πεύκου στην αυλή σου βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον νόμο, όταν καείς όμως κανείς δεν είναι αντιμέτωπος με τον νόμο. Βέβαια πως βρέθηκε το πεύκο στην αυλή σου ή η αυλή σου στο πεύκο είναι επίσης μια πρόκληση της λογικής. Τραγική είρωνα όμως είναι ότι με την κοινή λογική του νομού ούτε το πεύκο δεν προστατεύεται τελικά. Τι διδαχθήκαμε από την πλημμύρα στην Μάνδρα; Μια έντονη βροχόπτωση τον Ιούνη έδειξε πως διδαχτήκαμε... τίποτα.(Να μην αναφέρω τις τόσες απώλειες στην άσφαλτο, που δεν γίνονται αιτία σωφρονισμού των επομένων θυμάτων).

                 Ίσως βγαίνουμε από τα μνημόνια ( τα οποία δεν διδάξαν τίποτα όποτε θα ξανακυλήσουμε αργά η γρήγορα) έχουμε όμως ένα διαρκές μνημόνιο με την φύση, ένα μνημόνιο που δεν επιδέχεται αγανακτισμένους εναντίον της, δεν μπορεί κανείς να το σκίσει, η φύση ήταν, είναι και θα είναι κυρίαρχη. Χρειάζεται μια επανάσταση του αυτονοήτου, ένα ατομικό μνημόνιο του καθενός. Μνημόνιο , λέξη σχετιζόμενη με τη μνήμη, να θυμόμαστε ότι εμείς είμαστε, αλλά δεν ήμασταν ούτε θα είμαστε. Να θυμόμαστε το χτες γιατί διδάσκει, να θυμόμαστε την φύση, τον διπλά και τον επόμενο που θα περάσει και δεν τον ξέρουμε και δεν θα προλάβουμε να τον γνωρίσουμε. Να θυμόμαστε ότι βαφτίσαμε τον εαυτό μας, στην μωρία μας homo sapiens, δηλαδή σοφό άνθρωπο, δε μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν στον πλανήτη αν υπήρχε αντί για εμάς ο βλάκας άνθρωπος. Ο Θεός να αναπαύει όσους έφυγαν πάλι έτσι μαρτυρικά και αυτή η απώλεια. Η απώλειά τους για να γίνει  θυσία  πρέπει επιτέλους να μας διδάξει κάτι, για να σωθούν οι επόμενοι. Μόνο τότε θα πιάσει τόπο η παράκληση της Εκκλησίας για αιωνία μνήμη και οι δεήσεις θα εισακουσθούν τουλάχιστον γι' αυτά που περνούν από το χέρι μας

 24/7/2018
Γ.Μπριλής

Η τέλεια λύση για τον Φ.Π.Α.

Ενθουσιασμένος εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός μετά την συνάντηση που είχε με τον Τούρκο πρόεδρο στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ.  Ο Κύριος Τσίπρας ανέφερε στους δημοσιογράφους ότι έλυσε ένα ακόμα εθνικό θέμα με τον καλύτερο τρόπο, συγκεκριμένα η ομιλία του  έχει ως εξής: « Ελληνίδες , Έλληνες, στη δίωρη συνάντηση μας με τον φίλο Ταγίπ καταλήξαμε σε πολλές και σημαντικές και δύσκολες αποφάσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν στην λύση πολλών και χρονιζόντων προβλημάτων. Με τη συγκεκριμένη λύση που δώσαμε από κοινού  το πρόβλημα που προέκυψε με την άρνηση του γερμανικού κοινοβουλίου να δώσει την δόση των 15 δισ. ευρώ επειδή κάναμε μια μικρή παραχώρηση για τον μειωμένο ΦΠΑ σε 5 νησιά λύνεται και αυτό με τον καλύτερο τρόπο.

            Ο φίλος, ο καρντάσης ας μου επιτραπεί να πω, Ταγίπ, δέχτηκε  να προσαρτήσει αυτά τα πέντε νησιά στην Τουρκία για όσα χρόνια χρειάζεται. Έτσι και την δόση θα πάρουμε, και τα νησιά με το νέο νόμισμα θα απολαμβάνουν φτηνότερη ζωή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ασφάλεια των νησιών, η δημόσια διοίκησή τους και η τροφοδοσία τους κοστίζει πολλαπλά στον Έλληνα πολίτη, ο οποίος βλέπει τις συντάξεις του να μειώνονται εξαιτίας και του μειωμένου ΦΠΑ των νησιών.

            Υπήρξε σκληρή διαπραγμάτευση έτσι η συμφωνία έχει πολλαπλά οφέλη. Πρέπει να σας θυμίσω ότι στην δυτική Τουρκία, με κέντρο την Σμύρνη, υπάρχει μια ολόκληρη περιφέρεια με τον τίτλο "Περιφέρεια Αιγαίου", υπάρχει και Πανεπιστήμιο Αιγαίου μάλιστα με έδρα την Σμύρνη. Με την απόδοση των νησιών, το Αιγαίο ενοποιείται, κανείς δεν θα ήθελε στο μέλλον την ύπαρξη νέων ονοματολογικών διενέξεων με μία ακόμα γείτονα για το όνομα του Αιγαίου. Πόσο κρίμα θα ήταν να αναζητούνται στο μέλλον πάλι λύσεις με ονόματα ανατολικό και δυτικό Αιγαίο. Το Αιγαίο γίνεται μια θάλασσα ενότητας και ειρήνης με αυτή την λύση.

            Πρέπει να σας πω ότι συζητήσαμε το ζήτημα των παραβιάσεων, της προκλητικότητας και των εξοπλισμών. Με την συμφωνία που πετύχαμε,  οι παραβιάσεις θα εκμηδενισθούν, τα τουρκικά αεροσκάφη δεν θα πετάνε πάνω από ελληνικό έδαφος, δεν θα χρειάζονται τόσο εκατομμύρια σε καύσιμα για αναχαιτίσεις, τόσοι εξοπλισμοί, θα κοπάσει ο εθνικισμός, το ζήτημα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο λύνεται αυτόματα.

            Η λύση που δόθηκε, και ευχαριστώ και πάλι τον φίλο, γείτονα και Πρόεδρο της γείτονος,  λύνει άλλο ένα ζήτημα που ταλαιπώρησε τις κοινωνίες των νησιών μας. Το μεταναστευτικό.  Οι μετανάστες που καταφεύγουν στα νησιά, προφανώς δεν θα έχουν περάσει στην Ελλάδα, θα παραμένουν σε ξένο έδαφος, εκτός  Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν θα περνάνε έτσι τα σύνορα της Ελλάδας. Ο Ταγίπ  δεσμεύτηκε ότι θα τους συγκρατεί σε ειδικά κέντρα στα νησιά,  καταδεχόμενος έτσι να στιγματίσει την εικόνα του.

            Ελληνίδες, Έλληνες τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν δύσκολες αποφάσεις. Είμαστε περήφανοι. Παρουσιάζουμε μια διπλή λύση με πολλαπλά οφέλη για την χώρα μας. Ας μην βιαστούν κάποιοι να μιλήσουν για εθνική μειοδοσία. Δίνουμε μόνο την Χίο, την Λέσβο, την Σάμο, την Λέρο και την Κω, στα πλαίσια της συμφωνίας που κάναμε το νησί της  Μυτιλήνης παραμένει αχώριστο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας.

            Τέλος με τον φίλο Ταγίπ, συζητήσαμε το ζήτημα των Ελλήνων αξιωματικών, που κρατούνται χωρίς κατηγορητήριο από τον Μάρτη στην γείτονα. Του ζήτησα επιτέλους να δικαστούν  όπως τους αρμόζει για παραβίαση των συνόρων της γείτονος.  Για να μην προκύψουν ανάλογα περιστατικά και στο μέλλον, θα ακολουθήσει νέος γύρος διαπραγματεύσεων για την Θράκη, σίγουρα επωφελής για την χώρα μας.  Είμαι περήφανος που η κυβέρνησή μας έκλεισε το μακεδονικό, το αλβανικό και  το ζήτημα του Αιγαίου, θα είμαστε το ίδιο αυστηροί και στο ζήτημα της Κρήτης έναντι της Αίγυπτου. Θέλω και πάλι να ευχαριστήσω τον Ταγίπ που δέχτηκε μια τόσο επώδυνη συμφωνία. Σας ευχαριστώ»

            Πηγές του Μεγάρου Μαξίμου εκτός από την παρουσίαση της μεγάλης αυτής επιτυχίας, σε μια προσπάθεια καθησυχασμού της κομματικής βάσης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  τονίζουν ότι πρόκειται για μια επωφελή συμφωνία και για το κόμμα, καθώς οι δημοσκοπήσεις στα νησιά εμφανίζουν πολύ χαμηλά ποσοστά για τον κυβερνητικό συνασπισμό, οπότε η  ζημιά στο εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι ελάχιστη.

            Οι αντιδράσεις από τα νησιά που αφορά η συμφωνία δεν είναι ακόμα γνωστές, εκτός από την περίπτωση της Χίου, όπου φαίνεται να την αποδέχονται  με ενθουσιασμό. Οι κάτοικοι τονίζουν ότι  μπορεί να υπήρξε μια μαύρη στιγμή το 1822, αυτά όμως συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Το νησί πάντα έχαιρε προνομίων από την οθωμανική διοίκηση και το κυριότερο, το τελευταίο μεγάλο έργο του νησιού, το λιμάνι πραγματοποιήθηκε επί οθωμανικής διοίκησης, έτσι μετά την συμφωνία οι Χιώτες ελπίζουν σε άμεση κατασκευή νέου αεροδρομίου, γέφυρας που θα ενώσει το νησί με την μικρασιατική ακτή, αλλά και την κατασκευή αγωγού μεταφοράς πόσιμου νερού, μιας και τα 96  χρόνια ελληνικής διοίκησης και αυτοδιοίκησης αποδείχτηκαν ανεπαρκή.

Υ.Γ. Φυσικά το παραπάνω κείμενο αποτελεί αποκύημα της φαντασίας με στόχο την σάτιρα της επικαιρότητας και επουδενί την προφητεία κακών.  Από άτομα στα οποία επιδείχθηκε πριν την δημοσίευσή του, θεωρήθηκε  πραγματικό και εδώ ίσως κρύβεται το τραγικό γεγονός στις μέρες μας η φαντασία πλέον να ξεπερνιέται από την πραγματικότητα και φαίνεται πως είμαστε πια εκπαιδευμένοι να δεχτούμε κάθε σενάριο.

                                13/7/2018

                                Γιώργος Ιακ. Μπριλής

Το Καμπί και η Καμπή

Χίος 2017, ένα νησί δοκιμαζόμενο από την προσφυγική κρίση. Η ροή των ειδήσεων καταιγιστική το ίδιο και οι φήμες σε τοπικό επίπεδο για το επόμενο βήμα της διαχείρισης του μεταναστευτικού και την εγκατάσταση νέου καταυλισμού. Πρώτα η μαρίνα στο νοσοκομείο, μετά το ‘18’ , μετά το Καμπί ύστερα η Καλαμωτή.   Ο κόσμος διαμαρτύρεται , υπομένει , ξεσηκώνεται.

Ελλάδα 2017, μια χώρα δοκιμαζόμενη εδώ και πολλά χρόνια από μια ατέρμονη οικονομική και δημογραφική πλέον κρίση. Οι ειδήσεις καταιγιστικές σε εθνικό επίπεδο, οι διαπραγματεύσεις μια συνεχίζονται, μια διακόπτονται, μια η χώρα βγαίνει από το ευρώ και μια παραμένει. Ο κόσμος δεν αντιδρά πλέον , υπομένει καρτερικά. Όσοι μπορούν να φύγουν για άλλες χώρες φεύγουν, όσοι μένουν φυτοζωούν .

Μα αλήθεια αν αύριο το πρωί ένας μάγος ερχόταν και έλυνε το προσφυγικό και το οικονομικό ζήτημα τότε θα διαπιστώναμε πόσο κενός είναι ο τόπος, Χίος και Ελλάδα από όραμα. Η χώρα και ο τόπος άλλαξε μόνο μέσω οραμάτων που τέθηκαν ως στόχοι, και όταν μπήκε το όραμα η ευκαιρία δόθηκε ασχέτως αν ο στόχος επετεύχθη η όχι. Για να γίνω πιο σαφής μπορεί το 1922 να προέκυψε μια τραγωδία, αλλά η ευκαιρία υλοποίησης του οράματος δόθηκε. Μπορεί να μην τα καταφέραμε στα οικονομικά και να μας στοίχισε πολύ αλλά δόθηκε η ευκαιρία να μπούμε στην ομάδα του ευρώ, αντίστοιχα δυστυχώς μπορεί σήμερα τα ολυμπιακά ακίνητα να ρημάζουν και οι μέρες του 2004 να φαντάζουν τόσο μακρινές, όμως μας δόθηκε μια λαμπρή ευκαιρία που έμεινε αναξιοποίητη.

Δυστυχώς, η σημερινή συγκυρία μας βρίσκει πολύ φτωχούς σε όραμα, οι ηγεσίες, τοπικές και εθνικές μετά βίας διατηρούν ρόλο διαχειριστικό των καταστάσεων και είναι εκείνες που οδηγούνται από τις εξελίξεις αντί να μπορούν να τις οδηγήσουν εκείνες.  Είναι τραγικό ότι τα μεγάλα έργα υποδομής του τόπου δημιουργήθηκαν σε δύσκολες περιόδους όπως το λιμάνι επί τουρκοκρατίας και το αεροδρόμιο επί επταετίας. Από τότε όλα τα προβλήματα του τόπου απλώς χρονίζουν. Σ’ αυτό το σημείο ο μόνος άξιος αναφοράς οραματιστής του τόπου είναι απών, ήταν ο πρώην νομάρχης Γ. Καλουτάς, έργα του οποίου ακόμα υλοποιούνται στις μέρες μας, καλώς ή κακώς ήταν ο μόνος που προσπάθησε να θέσει τις βάσεις για ανάπτυξη με βάση κάποιο ολοκληρωμένο όραμα για το σύνολο του νησιού (νέο λιμάνι και οδική σύνδεση με Μεστά, δημιουργία ταμιευτήρων νερού για το υδρευτικό, προσπάθεια επέκτασης αεροδρομίου (και αναζήτηση νέας πιθανής θέσης) , την ιδέα του Αριούσιου για την ανάπτυξη της Αμανής και πολλά άλλα). Με πλήρη επίγνωση του τι θα επισύρουν τα λεγόμενά μου, ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες γνώρισε διαχειριστές που το μόνο έργο που άφησαν πίσω τους είναι η δημιουργία πεζοδρόμων, πλακοστρώσεων, πλατειών και φωτιστικών κάτω από στύλους. Μια πόλη ανομοιόμορφη με δέκα ειδών πλακοστρώσεις, έργα βιτρίνας με ελάχιστη συμβολή σε όρους ανταπόδoσης στην ανάπτυξη του τόπου. Ένα έργο επαναλαμβανόμενο, ίσως γιατί είναι το ευκολότερο. από κάθε αρχή που περνά από το δύσμοιρο τούτο τόπο. Έναν τόπο που πλέον εκτός από το υλικό κεφάλαιο του που απαξιώνεται διαρκώς (βλέπε λιμάνι που πλέον είναι μη λειτουργικό, βλέπε το ανοσιούργημα που συντελείται στη Σούδα τη στιγμή που αρμόδιες υπηρεσίες διυλίζουν τον κώνωπα σε άλλα ασήμαντα ζητήματα) χάνει μέρα με τη μέρα και  άυλο κεφάλαιό  όπως είναι  οι νέοι  άνθρωποί του ή και τα έθιμά του (ναι αναφέρομαι στο ρουκετοπόλεμο).

Η Χίος χρειάζεται επιτέλους και πρωτίστως ένα όραμα, δε χρειάζονται χρήματα για αυτό, αλλά πίστη και επιμονή για συνέχεια. Δεν πρέπει να ψάχνουμε αποδιοπομπαίους για την κακομοιριά μας, δεν έφυγαν οι τουρίστες λόγω μόνο μεταναστευτικού, θα έφευγαν έτσι κι αλλιώς, απλά έφυγαν νωρίτερα,   από τις υποδομές και τις συγκοινωνίες ως των τρόπο παρουσίασης των τόσων πραγμάτων που πραγματικά έχει αυτός ο τόπος, δεν έχουν κανένα λόγο να έρθουν, και η εξάρτηση με την τουρκική αγορά πάντα εγκυμονούσε επισφάλειες. Χρειαζόμαστε ένα κοινό όραμα, και δεν το αποκτήσαμε ποτέ, δεν ομονοήσαμε άλλωστε. Ένα όραμα που να έχει πέντε βασικούς άξονες που να αφορούν όλο το νησί, να βλέπουν τριάντα χρόνια μπροστά  να διαθέτουν δικλείδες εφαρμογής από όποιον κι αν περάσει από το τιμόνι.

Το ίδιο όραμα λείπει από τη χώρα, το όραμά μας περιορίζεται στο να λύσουμε ένα πρόβλημα, την οικονομική κρίση, βλέπουμε την αξιολόγηση και την επόμενη δόση μας και το μετά δε μας ενδιαφέρει. Οι δε ταγοί αντί να ομονοήσουν (αφού στην τελική εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένοι να εφαρμόσουν τα ίδια) εξακολουθούν σαν να μην τρέχει τίποτα να σκοτώνονται για την απόκτηση ή διατήρηση της εξουσίας, εμείς δε πάλι είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε το επόμενο Ζάππειο και την επόμενη Θεσσαλονίκη, ξεχνώντας ότι οι σωτήρες μας όλων των αποχρώσεων δε σώζουν τον τόπο. Το χειρότερο όλων ότι εξωτερική, εκπαιδευτική  και πλέον λιγότερο οικονομική     πολιτική μεταβάλλονται ανάλογα με τον ένοικο του θρόνου αντί να αποτελούν αμετάβλητα στοιχεία του κράτους. Δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις δεξιάς αριστεράς (αν και πιστεύω είμαστε κοντά) και να βρούμε ανθρώπους που θα πουν ότι ανήκουν στον τόπο και όχι ότι τους ανήκει ο τόπος. Στερούμαστε πατριωτών και πατριωτισμού με την καλή έννοια (όχι εθνικισμού) αλλά ανθρώπων που αγαπούν τον τόπο τους, εκεί είναι το μεγάλο έλλειμμα το οποίο δε φαίνεται σε κανέναν προϋπολογισμό.

Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια εκτός από χρήματα έχασε σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπους, μόνο που αυτοί δεν ήταν οι ανειδίκευτοι εργάτες του 60 αλλά  άνθρωποι που έπρεπε να μείνουν πίσω για να πάει η χώρα μπρος, και από ότι φαίνεται η αιμορραγία αυτή θα συνεχίζεται για όσο δεν υπάρχει ένα όραμα και μια ελπίδα.

Κλείνω με ένα λογοπαίγνιο, είτε ο νέος καταυλισμός προσφύγων γίνει στο Καμπί είτε όχι, ο τόπος βρίσκεται σε μια καμπή και είμαστε υπεύθυνοι όλοι μας για το αν αυτή θα είναι ανιούσα ή κατιούσα ( η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει ότι έχουμε πάντα περιθώρια για πιο χαμηλά)

Γιώργος Μπριλής

11/3/2017

·         Καμπί : Ορεινή περιοχή της Χίου όπου φημολογήθηκε ότι θα δημιουργηθεί καταυλισμός προσφύγων και μεταναστών